Raimund Hoghe
Raimund Hoghe werd geboren in Wuppertal. Aanvankelijk schreef hij voor 'Die Zeit' portretten van outsiders en vooraanstaande figuren. Van 1980 tot 1990 werkte hij als dramaturg voor het Tanztheater Wuppertal van Pina Bausch, waarover hij ook twee boeken schreef. Later werden die in enkele boeken samengebundeld. Sinds 1989 creëerde hij producties voor diverse dansers en acteurs. In 1992 begon zijn samenwerking met Luca Giacomo Schulte die tot op heden zijn artistieke partner is. In 1994 realiseerde hij voor zichzelf zijn eerste solo: 'Meinwärts', dat samen met 'Chambre séparée' (1997) en 'Another Dream' (2000) een trilogie over de twintigste eeuw vormt. Behalve voor het theater werkte Hoghe ook vaak voor de televisie. Zo maakte hij de film "Die Jugend ist im Kopf" over de Franse theaterregisseuse Marie-Thérèse Allier (2016), "Lebensträume" (ZDF/3sat 1994) en in 1997 in opdracht van de WDR een zelfportret dat één uur duurde: 'Der Buckel'. Zijn boeken werden in diverse talen vertaald en hij speelde zijn voorstellingen over heel Europa zowel als in Japan en Australië. Hij ontving talrijke prijzen, waaronder de "German Producer Award for Choreography" in 2001. In 2006 ontving hij de "Prix de la critique Francaise" voor "Swan Lake, 4 Acts" in de categorie "Beste Buitenlandse Productie". In 2008 werd Raimund Hoghe uitgekozen tot "Danser van het Jaar" in de enquête van de critici van het tijdschrift "ballet-tanz". In 2019 benoemde de Franse minister van Cultuur hem tot "Officier de l'ordre des Arts et des Lettres". Raimund Hoghe kreeg de prijs als erkenning voor zijn "buitengewone verdiensten voor de culturele samenwerking tussen Duitsland en Frankrijk". In 2020 kreeg hij de „Deutsche Tanzpreis“ – Duitslands meest prestigieuze prijs voor choreografen. Over zijn theaterwerk zijn boeken verschenen in Frankrijk, Duitsland, Engeland en de VS. Raimund Hoghe woonde in Düsseldorf en overleed vredig en onverwacht op 14 mei 2021 op 72-jarige leeftijd. "Het lichaam in de strijd werpen", schreef Pier Paolo Pasolini. Deze zin was voor mij een impuls om op de planken te gaan staan. Andere impulsen: de werkelijkheid rondom mij, de tijd waarin ik leef, mijn herinneringen aan verhalen, mensen, beelden, gevoelens en de kracht en de schoonheid van muziek, de confrontatie met een lichaam dat, in mijn geval, niet overeenstemt met de gangbare schoonheidsnormen. Het is belangrijk om op het podium ook lichamen te zien die niet aan de normen voldoen - niet alleen met het oog op de geschiedenis, maar ook met het oog op hedendaagse ontwikkelingen die uiteindelijk leiden tot de mens als designobject. Is het belangrijk succes te hebben? Belangrijk is te kunnen werken, je eigen weg te volgen - met of zonder succes. Ik doe gewoon wat ik moet doen. Raimund Hoghe De eerste solo van Raimund Hoghe, "Meinwärts" (1994), is geïnspireerd op het leven van de joodse tenor Joseph Schmidt in de jaren veertig. "Chambre séparée" handelde over zijn jeugd in het Duitsland van het wirtschaftswunder, toen men nog lang niet had afgerekend met het nazi-verleden. In "Another Dream" ten slotte draait alles om het ontwaken van de jaren zestig. Het danstheater van Raimund Hoghe is expliciet politiek, zonder evenwel de vorm te verwaarlozen. In zijn minimalistische stukken ontmoet de rituele strengheid van het Japanse theater de Amerikaanse performance art, het Duitse expressionisme en zijn eigen interesse voor menselijke gevoelens en maatschappelijke verhoudingen. Korte anekdotische teksten belichten de tegenstrijdigheden van de tijd, en ook de kleine grote hunkeringen die mensen hoop geven. De actie op het podium blijft altijd abstract, terwijl de emotie enkel aanwezig is in de oude liedjes die Hoghe zorgvuldig uitkiest afhankelijk van onderwerp en periode. Hij formuleert zijn herinneringen zo dat historische gebeurtenissen worden opgeroepen door louter subjectieve en private momenten. Maar zijn lichaam, dat door zijn bochel niet voldoet aan de maatschappelijke norm, verwijst ook altijd naar ons allen en naar onze persoonlijke herinneringen. Tussen voorwerpen, woorden en liederen komt ruimte vrij voor eigen herinneringen en affectieve momenten. Het zijn in ieder geval ook zowel grappige als bespiegelende momenten. Gerald Siegmund "Hallucinerende lichamen" Jeroen Peeters De Morgen, 2004 "Focus Raimund Hoghe" Marianne Van Kerkhoven Kaaitheater, September/October 2002 "De afwezigheid en de droom" Raimund Hoghe maakte met Sarah Chase en Vincent Dunoyer een dansvoorstelling vol muziek Pieter T'Jonck Financieel-Economische Tijd, 2002 "Hoghes gebedssnoer" Pieter T'Jonck De Standaard, 2000 "Tijd voor herinneringen" Jeroen Peeters Tijd Cultuur, 06.12.2000 "Lichamen in de strijd" Jeroen Peeters Tijd Cultuur, 06.12.2000 "Aangeraakt" Johan Reyniers Yang, 1998 |